Asik Remzani - Iletisim

Âşık Remzâni

Yorum

İçerik

Ozanlarımız

Yolumuz

Sözlük: A - Z

Barış Üzerine Birkaç Not

Veliyettin Hürrem ULUSOY

Eylül 2016

Üzerinde yaşamış olduğumuz coğrafyada bunaltıcı bir belirsizlik, endişe, korku, kaygı, umutsuzluk, duyarsızlaştırılmış vicdan, çaresizlik, tükenmişlik, fanatik bir karmaşıklık havasının hâkim olduğunu ifade etmek çok zor olsa da hakikatimizin mevcut zaman dilimindeki hali ne yazık ki böyledir.

Bizi, bu noktaya getiren ötekileştirici, dışlayıcı, kışkırtıcı, kutuplaştırıcı, yasakçı, dayatmacı, baskıcı, tekilci, yıkıcı, saltçı, katı tutum, davranış, düşünce, fikir ve pratikler bütünüdür.

Duygularımız, düşüncelerimiz, fikirlerimiz, anlayış, yaşam biçimlerimiz, tercihlerimiz, inancımız, siyasal tercihlerimiz, sosyal sınıfımız, gereksinimlerimiz, dünyayı algılayış biçimimiz farkı olabilir fakat bu farklılıklar hasmane bir dil ile hikâyeleştirilip, tek noktadan toplumun bütün katmanlarına aktarılmaya çalışıldığında sonuç, içinden çıkılmaz bir hal alıyor.

Hasmane bir dil ve tutum yerine farklılıklarımızı dostane bir dil ile içten, samimi, insanı hırpalamadan ve örselemeden, insanların onurunu ve kişiliğini zedelemeden, umutlarını söndürmeden, hayallerini yıkmadan, insanları ayrıştırmadan ve bölmeden dile getirip, bütün vahim bozulmalara rağmen, kardeşliği, dayanışmayı, eşitliği, özgürlüğü, umudu, hayali yeniden kurabiliriz. Yeter ki karşılıklı reddediş, birbirini damgalama ile iç içe geçmiş olan cehalet, gaflet, gereksiz ve yararsız kutuplaştırma dili, tutum, hal ve hareketleri bir tarafa bırakalım.

İnsanlık, tarihsel süreç içerisinde kendi başını birçok kez belaya sokmuş ve kendi kendisini imha etme, ortadan kaldırma, noktasına getirmiştir. Örneğin, 13. Yüzyıl Anadolu coğrafyası ve çevresinde yaşanan savaşlar, Yüzyıl Savaşları, Birinci ve İkinci Dünya Savaşları, din ve mezhep savaşları, vb., bu yıkıcı ve yok edici savaşlar karşısında insanlık birlikte yaşamayı, yaşamı insanileştirmeyi, ortak iyiyi, barışı, erdemi, adaleti, aydınlığı, gereksinimlerini insanca karşılamayı, çoğulculuğu, bağdaşımcılığı, bir arada yaşamayı, toleransı, hümanizmi yeniden yeşertmeyi başarmıştır.

Şayet; aklı, marifeti, bilimi ve vicdanımızın sesini kendimize rehber etmeyi başarabilirsek üzerinde yaşadığımız topraklarda, insanlığın ortak geleceğine dair aydınlatıcı ve yol gösterici kültürel bir mirasın olduğunu çok rahat bir şekilde görebiliriz. Tarihsel açıdan bu toprakların kültüründe çoğulculuk, tolerans, toplumsal demokrasi, ilerleme, aydınlanmanın kökleri mevcuttur. Örneğin, Yunus Emre’nin, “Gelin bugün yanalım, yarın yanmamak için. Ölelim ölmezken, yine ölmemek için” sözünü sadece bir söz olarak dile getirmek yerine, içten ve samimi bir şekilde başta kendimize ve sonra içinde yaşadığımız toplumda uygularsak içinde boğulduğumuz buhranı dağıtma hususunda seçeneksiz ve biçare kalır mıyız?

Yeterli bir birikim ve kültürel miras olmasına rağmen bundan yararlanamama hali bizim sabit fikirler, kalıp öneriler, değişime ve dönüşüme kapalı olma, tutucu ve baskıcı uygulamalardan vaz geçme konusunda hala ciddi bir direnç gösterdiğimiz anlamına gelmiyor mu? Bu direnci kırmama konusunda ısrar etmeye devam edersek barbarlık, çatışma ve savaş her daim yeniden doğar ve süreklilik kazanmış hali ise kan, gözyaşı, yas ve insanlığımızın parçalanmış tükenmişliğidir.

Bunun panzehri bireysel de olsa toplumsal da olsa kardeşlik, “dindaş ve ırkî” bir tutum takınmama; kendisi gibi olmayanın düşünce, fikir ve kanaatlerine saygı duyma; değerlendirme ve karar verme aşamasında ölçü olarak vicdan kantarını esas alma; kendi bağımlılıklarımızdan kurtulma; üzerinde yaşamış olduğumuz topraklardaki kültürel mirastan bir yaşam ve hayat çıkarmayı hedef edinme; farkılıkların ve çeşitliliğin kabulü, çoğulculuk, dayanışma ve hümanizmdir.

Nesimi Çimen

Barış Güvercini

Dostluklar kurulsun insanlar gülsün